Hij doet niks hoor!

Gek word ik van die zin. gek. Dat jouw hond poeslief is.. is allemaal prima. Maar, ziet die van mij er zo schattig uit?

Zit mijn hond voor jan snot aan de riem? Wat denk je zelf, mevrouw (sorry, maar dat is meestal) de hondenbezitster?

Dus daar komt hij weer hoor, deze keer is het een poepbruine Labrador. Volgens sommigen heet dat chocolade bruin, ik vind het poepbruin. Zo te zien is het een jonge hond, ik schat ‘m max. 2 jaar. En hij wil spelen. De hond rent op Ollie (ons poezelig pitbulletje) af, luid blaffend en kwispelend. Tsja. Rode vlag en een stier, zegt dat je iets? En dan komt ie, de dooddoener aller tijden: “Hij doet niets hoor, hij wil alleen maar spelen!”

Ongeveer 10 seconden terug:
Ik sta op het midden van het losloopveld zoals dat heet. Met voor mij de wandelwagen met daarin Lars. Lars zegt: “doedoe. Maaamaaa! ieuw! Ja! “ papa is nog een brug te ver, ik moet het meestal doen met mama. Heel soms baba of bama. En daar komt ze dan aan. De hondenbezitster, ze ziet mij. Ik zie haar. Ik zie haar het poortje open maken. Ze ziet mij Ollie roepen en ze ziet ook dat ik Ollie daarna aanlijn. Ze kijkt en besluit.. ja wat zal ze denken… denkt ze wel? Kan ze dat? Schijnbaar niet zo goed. tadaa! Daar gaat haar poepbruine lab los. Zucht.

Nu sta ik met een hond in DESTROY-mode=ON in mijn hand, en in mijn andere hand de wandelwagen met daarin Lars. Ik denk een miliseconde na en kom tot de conclusie dat die poepbruine lab een stuk minder belangrijk is dan “ons” Larsje.

En daar is ie weer, de zin der zinnen: “Hij doet niets hoor!”

Ja. Tuurlijk. But it takes two to tango. En Ollie.. wil niet Tango-en. Ollie, wil overheersen. Niet bij mensen, die zijn gaaf. Zo gaaf dat hij zeer onderdanig is naar mensen toe: iedereen mag binnen en iedereen mag zijn brokken. En iedereen krijgt een willekeurige schoen (van mij) als welkoms kado van Ollie. ….maar honden. Da’s iets anders. Reuen helemaal. Alle. Reuen. Moeten. Dood. Of nee, dat neem ik terug: ze hoeven niet dood. Ze moeten wel op de rug liggen met de staart tussen de poten. Dan is het goed. Dat is er 200 jaar lang ingefokt. En deze…. Poepbruine rakker… doet dat niet. Oops. Die poepbruine vriend gaat hoogstwaarschijnlijk kennis maken met 1200 kg kaakdruk. En een hond die ongeveer 2x zo sterk is als hij.

Ik roep mijn favoriete antwoord: “De mijne wel!” en kan een grinnikje niet onderdrukken.

Iets later, ongeveer 3 seconden, net nadat Ollie de poepbruine lab (figuurlijk!) onder de grond heeft gestopt, (geen bloed of enge dingen, enkel een geknakt honden en bazinnen ego) komt de volgende dooddoener: “ja maar, dit is een losloopveld!”
Waarop ik reageer: “Daarom liep mijn hond er ook los. Alleen. Totdat jij binnenkwam. Toen lijnde ik ´m aan. Zoals je zag.”
“O. Dan hou ik ‘m wel even vast.” Ik: “Ja, doe dat. Misschien had je dat eerder moeten doen. Bijvoorbeeld toen je zag dat ik de mijne aanlijnde..”
“Ja, maar de mijne doet niks..”

RAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAGHL!

En daarom stem ik geen SP of Groenlinks, hoewel ik tegenwoordig best links ben. Uitgangspunt van die partijen: we hebben geen leger nodig, want wij, wij doen niks.